A Day in The Life

 Kolejny dzień z tych słabszych. Miś drugi dzień na antybiotyku i się martwię. Nie, nic się nie dzieje, to jest po prostu taka konstrukcja psychiczna - że widzę czarne i złe scenariusze, że karmię lęki, że się nakręcam. Dobrze, że leki w jakimś stopniu na to pomagają, terapia też, no ale do ideału daleko. Także dzisiaj na noc chyba pójdzie hydroksyzyna i żałuję, że rano też jej nie wzięłam. 

Było gorąco i bardzo duszno, ale zajechaliśmy do terapeutki. Sesja na spokojnie, bo trochę zamulałam, a byłam dodatkowo zmęczona, bo oczywiście przed wyjściem miałam scysję z matką i uszło ze mnie sporo energii... Zaczynam rozumieć, że jedyne na co mam wpływ w tej sytuacji, to robienie wszystkiego, żeby móc jak najbardziej przyspieszyć naszą wyprowadzkę... 

W drodze powrotnej pojechaliśmy jeszcze do Biedronki po coś na obiad i nie tylko, po powrocie do domu podlałam wszystkie kwiatki, które tego wymagały (czyli wszystkie oprócz kaktusów), a wieczorem w towarzystwie mamy poszłam na spacer z Niurą. Tak, Miś przez te antybiotyki trochę niedomaga, stąd i przerwa na blogu spacerowym. Spacer po bliskiej okolicy i tyle, ale Niurka spacerowała zalecaną godzinę. :) A skorzystaliśmy wszyscy (oprócz zwierzaków oczywiście), bo mama wstąpiła do Netto i kupiła lody. 

Z milszych wieści - wczoraj w naszym kąciku zagościło PlayStation 4 Slim. Ogólnie Slim jest ostatnim modelem PS4, który można kupić jako nówkę w sklepie i to jak się zdaje, jest już ostatni dzwonek. Dlaczego PS4? Bo mam sentyment. :) PS5 to dla mnie całkowicie zbędny i nieudany sprzęt, a z najnowszej generacji mamy i tak Xboxa Series X, który bije konsolę Sony na głowę. Zanim fanboye tego czy tego całkiem się spłaczą, poinformuję, że tak naprawdę Miś i ja jesteśmy PC Master Race, a konsole to dodatek. xD A tak poważnie, granie to ZABAWA i każdy ma prawo grać na tym, na czym chce i lubi. Ja potrafię grać i na PC i na konsolach i jest ok - a przynajmniej nikomu nie wpycham do gardła swoich racji. :)

PS4 śmiga niczym rakieta - w porównaniu do pierwszego modelu, który gościł u nas w dwóch wersjach kolorystycznych (niestety obie zostały sprzedane ze względu na problemy finansowe). Także jest to dla mnie sensowny argument, że faktycznie kupno nówki-slimki było dobrą decyzją. 

Dawno nie rysowałam ani nie czytałam żadnej książki - a chodzi mi po głowie reportaż "Z pamiętnika początkującego psychiatry". To autentyczne zapiski prawdziwego lekarza, tyle, że nie z Polski. Ale myślę, że może być ciekawe. Ba, może i ciekawsze od smutnej rzeczywistości polskiej psychiatrii. Książki "Głośnik w głowie" nie dałam rady przeczytać, bo potem miałam powtórkę z 2006, sny o psychiatrykach i ciężkie rozkminy. Więc dałam sobie spokój. Człowiek w ciągu 18 lat leczenia widział na pęczki różnego syfu i nie muszę jeszcze dodatkowo czytać o tym książek. 

Książkami obozowymi też jestem póki co trochę zmęczona, zresztą nie mam nastroju na tak ciężką tematykę. No i trochę mnie jednak ciągnie do rysowania, ale niestety ciągle brakuje mi energii, a te upały też nie zachęcają do większych aktywności. Wyjście z piesełem na ponad godzinkę dziennie to też często jest wyzwanie - póki co. No ale po to ją wzięliśmy, nie? :)

No i... to chyba wszystko. :)

Na sam koniec chciałam zaprosić Was na mojego "nowego" fotobloga. Cudzysłów, bo tak naprawdę jest to moje archiwum fotograficzne począwszy od roku 2005, kiedy tuż po maturze kupiłam swój pierwszy w miarę porządny aparat cyfrowy. I też dlatego, że po prostu przeniosę bloga na Bloggera ze starego adresu. Bo na Bloggerze o dziwo można zbudować jakąś społeczność. A na pewno blogami tam jest zainteresowanych więcej osób, niż samotną stronką w czeluściach internetów, na którą sporadycznie zagląda tylko garstka znajomych. :) Można sobie zasubskrybować i być na bieżąco. :)

Zapraszam: schizo-szczur.blogspot.com